Οι μετεγχειρητικές κήλες εμφανίζονται συχνότερα μετά απο μέση κάθετη τομή του κοιλιακού τοιχώματος αλλά μπορεί να εμφανιστούν και σε άλλα σημεία, ακόμη και μετά απο λαπαροσκοπικές επεμβάσεις. Η καταλληλότερη χειρουργική τεχνική διαφέρει ανάλογα το μέγεθος και την θέση στο κοιλιακό τοίχωμα και συνίσταται η αντιμετώπιση να γίνεται απο εξειδικευμένο χειρουργό καθώς η συχνότητα εμφάνισης υποτροπής είναι αυξημένη. 

Η κλασική αντιμετώπιση τους μέχρι πριν λίγα χρόνια απαιτούσε την διάνοιξη της παλιάς τομής σε όλο το μήκος της έτσι ΄ώστε η τοποθέτηση πλέγματος με επαρκή επικάλυψη να είναι δυνατή. Σε κάποιες περιπτώσεις αυτό είχε σαν επακόλουθο την διενέργεια μεγάλων τομών με αυξημένο μετεγχειρητικό πόνο καθώς και περισσότερες πιθανότητες επιμόλυνσης τραύματος . Αυτό οδήγησε στην αναζήτηση νέων ελάχιστα επεμβατικών μεθόδων με στόχο την μείωση της νοσηρότητας και των επιπλοκών χωρίς αύξηση της πιθανότητας υποτροπής. Η λαπαροσκοπική αντιμετώπιση με τοποθέτηση πλέγματος ενδοπεριτονϊακά γνώρισε στην συνέχεια μεγάλη δημοτικότητα. Ο αρχικός ενθουσιασμός μετριάστηκε από την σπάνια μεν αλλά παρά ταύτα αυξημένη εμφάνιση συμφύσεων που σε ορισμένες περιπτώσεις οδηγούσε σε απόφραξη εντέρου. 

Τα τελευταία χρόνια έχουν εξελιχθεί νέες λαπαροσκοπικές και ενδοσκοπικές τεχνικές που επιτρέπουν την αποκατάσταση της κοίλης με τοποθέτηση πλέγματος προπεριτονϊακά ή όπισθομυϊκά παρέχοντας όλα τα πλεονεκτήματα των ελάχιστα επεμβατικών μεθόδων χωρίς εμφάνιση συμφήσεων καθώς το πλέγμα δεν έρχεται σε επαφή με τα κοιλιακά όργανα.